ارزیابی نیازهای آموزشی مکمّل از دیدگاه دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در سال ۸۶-۱۳۸۵

زمینه و هدف: برنامه آموزش پرستاری با توجه به رویکرد تغیر مداوم سیستم های مراقبتی و پیشرفت روزافزون دانش پرستاری و شکاف موجود بین تئوری و بالین، نیاز به بازنگری دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین نیازهای آموزشی مکمّل از دیدگاه دانشجویان پرستاری انجام شد.   روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی، تمامی دانشجویان سال آخر به روش سرشماری انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ای شامل مشخصات فردی، نیازهای مکمّل آموزش نظری و بالینی، عوامل مؤثر بر ارتباط بین آموخته ها و بهبود مهارت های پرستاری، چگونگی ایفای نقش، انگیزه و رضایتمندی استفاده و بر اساس مقیاس لیکرت ارزش گذاری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss و شاخصهای آمار توصیفی در سطح معنی داری 05/0 p ≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.   یافته ها: نمونه های مورد مطالعه 48 دانشجوی پرستاری (7/66% دختر و 3/33% پسر) بودند. به نظر بیشتر دانشجویان، نیاز آموزشی پرستاران در زمینه ایفای نقش مدیریتی در حدّ خیلی زیاد، پژوهشی در حدّ زیاد، حمایتی- حفاظتی و نقش مراقبتی در حدّ متوسط بود. به نظر 5/37% دانشجویان، میزان کاربرد و از نظر 6/39% ارتباط بین آموخته های نظری و بالینی متوسط بود. به نظر 7/41%، عملکرد کارکنان بخش ها بر اساس روشهای علمی روز، در حدّ ضعیف بود. از نظر بیشتر دانشجویان به ترتیب افزایش تجربه، بهبود مهارت های شناختی، ارتباطی، روانی، حرکتی و عاطفی در کیفیت عملکرد پرستار مؤثر بود. 7/41% دانشجویان، پژوهش را تا حدّ خیلی زیاد بر بهبود عملکرد پرستار مؤثر می دانستند. 8/45% از آنان برخورداری از دانش روز و ارتباط با مراکز اطلاع رسانی پرستاری را وظیفه خود می دانستند. میزان رضایت 4/35% از دانشجویان از آموزش مهارت های بالینی و 8/45% از آموزش نظری در حدّ متوسط بود. نیازهای آموزشی دانشجویان دروس بالینی شامل: آموزش cpr نوزادان و بالغین، تفسیر آزمایشات، تفسیر ecg ، آموزش فوریت ها و کمکهای اولیه در حدّ خیلی زیاد بود. بیشتر دانشجویان به ترتیب 62% عملکرد مربی کارورزی، 9/47% عملکرد کارکنان بخش، 9/47% تجهیزات استاندارد در بخش ها، 8/43% استفاده از روشهای آموزشی مختلف و 2/29% کاربرد استانداردها را بر ارتباط بین آموخته های نظری و بالینی مؤثر می دانستند.   نتیجه گیری: ایجاد تغییر در برنامه های آموزش نظری و بالینی با هدف ارتقای دانش و مهارت بالینی ضروری به نظر می رسد. از بین بردن شکاف بین آموزش نظری و بالینی تنها با تربیت پرستاران کاربردی و تفکیک رشته های مختلف پرستاری ویژه، کودکان، اعصاب و ... پس از گذراندن دوره پرستاری عمومی میسر می باشد.